بیشتر سینما و کمی هم چیزهای دیگر
در سد معبر تلاش شده است که گفت‌وشنودها و دیالوگ‌ها رسا و بی‌لکنت ادا شوند، مثل خیلی از فیلم‌ها. این سنتی است که از تئاتر به سینما آمده است و ایرادی هم ندارد. اما وضوحِ کلامی در این فیلم و فیلم‌های مشابه می‌تواند محل بحث باشد.
پارادایمِ نقدِ فیلم در ایران هم‌چنان — تا حدود زیادی — وام‌دارِ اندیشه‌های حالا دیگر متزلزل‌شده‌ی مخالفانِ سرسختِ سینمای عامه‌پسند است، مشخصاً تحت تأثیر مکتب فرانکفورت و دو تَن از طلایه‌داران‌اش، تئودور آدورنو و ماکس هورکهایمر. جان‌مایه‌ی تفکرِ تبعیض‌آمیز و دگماتیکِ آن‌دو و موافقان‌شان را می‌شود از این بخشِ مقاله‌ی صنعتِ فرهنگ‌سازی: روشنگری به‌مثابه فریب توده‌ای دریافت: «آثارِ هنریْ زهدطلب و بری از شرم‌زدگی‌اند؛ صنعت فرهنگ‌سازی هرزه‌نگار و جانمازآبکش است.»
