زمانی یاهو! مسنجر یکهتازِ میدانِ ارتباطِ مجازی بود و صحبت از گپوگفتهای آنلاین که میشد، یاهو، اولین و شاید تنها نامی بود که به ذهن میرسید. یاهو – دستکم برای کاربرانِ ایرانی – یادآورِ اینترنتِ شمارهگیری Dial-up است (شبکهای بر بستر PSTN). شماری از کاربران اوضاعواحوالِ آن روزها را خوب به خاطر دارند: آنوقتها قطعشدنهای گاهوبیگاه و اعصابخُردکنِ شبکه طبیعی بود و خروج از اتاقهای گفتوگو (چَتروم) گریزناپذیر. کسی نگرانِ کسی نمیشد و بابتِ خروجِ ناگهانیِ دوست یا همصحبتاش از گروه، علتجویی نمیکرد.
نگاهی به «ساعت ۵ عصر»
چرا نمیخندیم؟
چند آیتمِ کمیکِ تلویزیونی که تنها وجهِ مشترکشان نمایشِ معضلی فرهنگی-اجتماعی است. این شاید سرراستترین توصیفِ فرمِ رواییِ ساعت ۵ عصر باشد. مهرداد پرهام — همچون آیتمهایی با شخصیتی ثابت در جُنگهای هفتگی — هر بار در مخمصهای تازه گرفتار میآید و رفتناش به بانک به تأخیر میافتد. البته، گرفتاریها پشتِ سرِ هم و غافلگیرکننده نیستند و تماشاگر بعد از هر موقعیت فرصت دارد که به منطقِ رواییِ رخدادِ قبلی بیندیشد و آمادهی مخمصهی بعدی باشد.