بیشتر سینما و کمی هم چیزهای دیگر
رودخانه‌ی ویند یادآور یکی از بهترین جنایی‌های تاریخ سینماست: فارگو. داستان در ایالتی پوشیده از برف و یخ می‌گذرد و مأموریت تحقیق درباره‌ی قتلی که رخ داده برعهده‌ی یک زن است. وقتی جین بنر (الیزابت اولسن) وارد داستان می‌شود احتمالاً بسیاری از تماشاگرانِ پیگیرِ سینما تصور می‌کنند که قهرمانِ رودخانه‌ی ویند هم قرار است — مثل شمار زیادی از فیلم‌های سالیان اخیر — زنی باشد در جامعه‌ای تحت سیطرۀ مردانِ بی‌کفایت.
دریاچه ماهی در صداگذاری، ناخواسته، رویکردی فاصله‌گذارانه را برگزیده است. در اغلبِ صحنه‌ها صدای خارجِ قاب (به‌طور مشخص آمبیانس)، سوارِ بر صدای درونِ قاب است و این نقص، حواسِ تماشاگران را پرت می‌کند و از فیلم دورشان. نگارنده فیلم را در پردیسِ سینماییِ کاپریِ گرگان تماشا کرد و با توجه به به‌روزبودنِ کاپری، بعید می‌داند که مشکلِ پیشین از سیستمِ صوتیِ سالن باشد (حتی اگر این مسئله خلافِ واقع باشد فیلم باز هم – در بخشِ صدا – کاستی‌هایی دارد که نمی‌شود به سیستم پخش مربوط‌شان دانست). در ادامه، درنگ می‌کنیم بر صدای چند پلان و صحنه‌ی دست‌چین‌شده از این فیلم.
