هیهات منا الذله

کلیپِ هیهات — هم‌چون موزیک و متن(text)‌اش — گیرا و برانگیزاننده است و ترجمانِ تصویریِ مناسبی برای‌شان. در بخش‌هایی از موزیک ویدیو دوربین به محله‌ای غبارگرفته‌ در پایین شهر می‌رود و تصویرگرِ اعتراضِ ساکنانِ کم‌سن‌وسال‌اش به بی‌عدالتی‌ها می‌شود. در چند نما، شاهدِ هجومِ بی‌پروایِ بچه‌هایی فرودست به «میدانگاهِ» محله‌ایم. دوربین آن‌ها را بر پس‌زمینه‌ای نکبت‌زده در قاب می‌گیرد؛ با نگاه‌هایی خصمانه‌ رو به خودش و در لواَنگل.

قرارگرفتنِ بچه‌ها بر پس‌زمینه‌ی مزبور و به‌ویژه نگاه‌های عتاب‌آلود و زاویه‌ی رو به بالای دوربین، که برحق‌بودن‌شان را به رخ می‌کشد، گویاست و انتقال‌دهنده‌ی اعتراض. اعتراض به چپاول‌گری و اختلاس، اعتراض به زیرِ یوغِ ستم‌بودن و در کل، اعتراض به بی‌عدالتی‌هایی که سبب‌سازِ خراب‌ترشدنِ اوضاع‌واحوالِ اجتماعی و اقتصادی‌(شان) شده‌‌اند.

بارها این سخن را شنیده‌ایم: «کُلُّ یَوْمٍ عاشُورا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء.» آیا جایی که کلیپ به تصویر می‌کشدَش، کربلا نیست؟ آیا برون‌رفتنِ اهالی‌اش از ستم‌دیدگی، نیازمندِ عاشورایی دگر نیست؟ پاسخِ ساکنانِ نوباوه‌ی آن محله البته مثبت است. بچه‌ها به میدانگاهِ محله می‌ریزند و اعتراض‌شان را به پشتوانگیِ حمید صفت اعلام می‌کنند. در یکی از پلان‌ها، حمید صفت از میان‌شان سربرمی‌آورد و صدای اعتراض‌شان می‌شود. و آن‌ها نیز، با چهره‌هایی رنگ‌پریده و لب‌هایی خشکیده، هم‌صدا با حمید صفت فریاد برمی‌آورند: هیهات منا الذله.

حرف‌های درِ گوشی: ناعادل و نانجیب و اختلاس‌گرِ گرامی، از نگاهِ این بچه‌ها شرم کن.