بیشتر سینما و کمی هم چیزهای دیگر
پارادایمِ نقدِ فیلم در ایران هم‌چنان — تا حدود زیادی — وام‌دارِ اندیشه‌های حالا دیگر متزلزل‌شده‌ی مخالفانِ سرسختِ سینمای عامه‌پسند است، مشخصاً تحت تأثیر مکتب فرانکفورت و دو تَن از طلایه‌داران‌اش، تئودور آدورنو و ماکس هورکهایمر. جان‌مایه‌ی تفکرِ تبعیض‌آمیز و دگماتیکِ آن‌دو و موافقان‌شان را می‌شود از این بخشِ مقاله‌ی صنعتِ فرهنگ‌سازی: روشنگری به‌مثابه فریب توده‌ای دریافت: «آثارِ هنریْ زهدطلب و بری از شرم‌زدگی‌اند؛ صنعت فرهنگ‌سازی هرزه‌نگار و جانمازآبکش است.»
دریاچه ماهی در صداگذاری، ناخواسته، رویکردی فاصله‌گذارانه را برگزیده است. در اغلبِ صحنه‌ها صدای خارجِ قاب (به‌طور مشخص آمبیانس)، سوارِ بر صدای درونِ قاب است و این نقص، حواسِ تماشاگران را پرت می‌کند و از فیلم دورشان. نگارنده فیلم را در پردیسِ سینماییِ کاپریِ گرگان تماشا کرد و با توجه به به‌روزبودنِ کاپری، بعید می‌داند که مشکلِ پیشین از سیستمِ صوتیِ سالن باشد (حتی اگر این مسئله خلافِ واقع باشد فیلم باز هم – در بخشِ صدا – کاستی‌هایی دارد که نمی‌شود به سیستم پخش مربوط‌شان دانست). در ادامه، درنگ می‌کنیم بر صدای چند پلان و صحنه‌ی دست‌چین‌شده از این فیلم.
