مهمونی کامی بنای کارش را بر واقع‌گرایی گذاشته است؛ از جمله با به‌کارگیری گفت‌وگوهایی نزدیک به صحبت‌های هرروزه و اغلبْ بی‌هدفِ رهگذرانِ کوچه و خیابان، کاشتنِ اتفاق‌هایی نامنتظر سرِ راهِ شخصیت‌ها، بازی‌هایی که تلاش شده «واقعی» به نظر برسند و همین‌طور نور طبیعی و دوربینی که خودش را ملزم به تصحیحِ قاب نمی‌کند.

هیچ فیلم‌سازی بدش نمی‌آید درباره‌ی مضمونِ فیلم‌اش صحبت کند. خوش‌حال‌کننده‌ترین پرسش در پاسخِ به چنین میلی می‌تواند این باشد: «مضمونِ فیلم‌تان چیست؟» و یا «حرف‌تان چه بوده است؟»… مصاحبه‌گر می‌پرسد و به‌طبع، فیلم‌ساز پاسخ می‌دهد.