بیشتر سینما و کمی هم چیزهای دیگر
پیش‌نوشت: حدود سه هفته پیش، اجرای یکی از جلسه‌های فیلم‌بازی را برعهده‌ام گذاشتند، انتخاب فیلم را هم. بدنام محلی را پیشنهاد دادم. پذیرفتند. بعد از نمایش، فیلم را تحلیل کردم، کمی هم بازی آل پاچینو را. به همین بهانه تصمیم گرفتم نقدی را که سه سال پیش نوشتم، با اندکی ویرایش بگذارم در سایت‌ام. چون در بخشی از آن به بازی پاچینو پرداخته‌ام.
این مطلب پیش‌تر در آدم‌برفی‌ها درج شده است.
صحنه‌ی سربه‌نیست‌کردنِ شهره (مرجان اتفاقیان)، نقطه‌ی عزیمتِ مناسبی برای بررسیِ دیالوگ‌گویی در فیلم است. شهروز پارچه‌ای را دور گردن شهره انداخته است و دارد خفه‌اش می‌کند. شهره فریاد می‌زند و کمک می‌خواهد اما در آوایش جز جرجر، نشانی از خفه‌شدن نیست. مونولوگ‌ها کامل و دقیق ادا می‌شوند، بدون ذره‌ای لغزش. کافی‌ست تصویر را ماسکه کنید و به تمنای شهره گوش دهید؛ واقعاً دارد خفه می‌شود؟
