در ماه‌های گذشته چند تَن از هم‌وطنان مشهور و غیرمشهورمان بر اثرِ ایست/ حمله‌ی قلبی دارِ فانی را وداع گفتند. این‌که قلبِ کدام‌شان ایست کرده و مال کدام‌شان حمله، اهمیتی ندارد. نکته‌ی نگران‌کننده درباره‌ی خبرِ پیشین این است که درگذشتگان — که جملگی قلب‌شان گریپاژ کرده — سن‌وسالی نداشتند و به گفته‌ی اطرافیان‌شان در سلامتیِ کامل به‌سر می‌بردند هو!

قضیه وقتی نگران‌کننده‌تر می‌شود که بدانیم یک معمای ناگشوده هم این وسط هست و آن چیزی نیست جز رابطه‌ی عجیب‌وغریبِ مرگ‌ها. مثلاً: علی معلم ۵۴ساله بود که درگذشت و عارف لرستانی ۴۵ساله. صبر کنید! هنوز ادامه دارد. لرستانی متولد بهمن‌ماه بود و علی معلم… بله، درست حدس زدید! اسفندماه از دنیا رفت… اگر چیزی دستگیرتان نشده تعجب نکنید. راستش خودم هم چیزی سر در نیاوردم ولی مطمئن‌ام نکته‌ی مشکوکی پشتِ این ماجراها هست که از نظرها پنهان مانده.

بگذریم و سریع برویم سر اصل مطلب. راه فرار از حمله‌ی قلبی چیست؟ توصیه‌ی طلایی زیر را بخوانید.

می‌گویند بهترین دفاع حمله‌ست. بنابراین برای مغلوب‌نشدن در برابر قلب مؤثرترین راه این است که به آن حمله کنید. بیش‌ترِ گریپاژهای قلبی، شب و در خواب اتفاق افتاده‌اند. پس، پیش از خوابیدن یکی از دست‌هاتان را گره کنید و چند مشتِ کاری بزنید زیرِ قلب‌تان. برای اطمینان این کار را چند بار تا صبح انجام بدهید و نگذارید قلب‌تان پررو شود. و این عمل را آن‌قدر تکرار کنید تا بشود جزوی از عادت‌های شبانه‌تان. یعنی جوری که حتی زمانی هم که غرق در خوابید مشت‌ها ناخودآگاه و یکی پس از دیگری حواله‌ی قلب‌تان شوند.